|
|
|
| Toen de zogenaamde Lange Gang van de Sint Servaaskerk te Maastricht werd
gebouwd, hadden de deken en de vijf kapelaans met de bouwmeester een akkoord
gesloten dat
zij ieder een ontwerp zouden maken voor een van de zeven ramen, die in deze gang zouden
worden geplaatst. |
|
| Zo gebeurde het ook en zes van de zeven ramen waren al klaar. De ruimte
voor een zevende raam bleef nog open en de bouwmeester liet vragen, wat daarmee moest
gebeuren. |
|
| De deken kwam, bezichtigde alles met de bouwmeester en meende dat het
zevende raam zo en zo moest worden gemaakt. Daarna verwijderde hij zich. |
|
| Een paar minuten later kwam de oudste kapelaan bij de bouwmeester en
vernam van deze welke plannen de deken met dat raam had. |
|
| Och wat, zei de kapelaan, wat wil de deken toch. Die heeft daar helemaal
geen verstand van. Zo en zo moet je het doen, dan zul je eens zien wat dat allemaal kan
uitmaken! |
|
| De bouwmeester hoorde dat relaas aan en dacht er het zijne over. Na een
poosje kwam de tweede kapelaan en keurde op gelijke wijze alles af, wat de eerste kapelaan
had voorgesteld. |
|
| Nee, nee, dat lijkt op niks! Daar zou je de hele gang mee bederven. Als ik
je eens een raad mag geven, laat het dan zo en zo maken. Dat wordt een pracht om te zien! |
|
| Nummer drie vertrok en vervolgens kwamen de drie overige kapelaans,
telkens de voorstellen van hun voorganger afkeuren. Toen de jongste kapelaan bij de
bouwmeester kwam en zijn plannen ontvouwde, ergerde deze zich zo aan al dat gezwets en
bekritiseer, dat hij begon te vloeken. |
|
| Ja, ja! zei de kapelaan, dat mankeert er nog maar aan, je moet er ook nog
maar een paar knopen (betekent vloeken) op zetten, dan wordt het zeker mooi! |
|
| Best! antwoordde de bouwmeester. Wij zullen het dan ook maar met knopen
maken! |
|
| En toen heeft hij de knoop ornamenten laten uitvoeren, die men nu nog aan
een van de ramen van de Lange Gang kan zien. |
|
| Een andere verklaring van het knopen ornament luidt. Ten tijde van de
beeldenstorm wilden enkele woestelingen deze ramen vernielen door ze met touwen stuk te
trekken. De touwen braken evenwel, doch de knopen bleven als versiering en herinnering
versteend aan de raamkozijnen verbonden. |
