Boubacar Traoré

Stichting Wereldmuziek in Limburg is bijzonder trots dat het gelukt is om één van Mali’s grootste muzikale sterren te contracteren.
Op 1 november wordt Boubacar Traoré, de peetvader van de populaire Malinese muziek, in Theater Landgraaf in het volle licht gezet; een uniek en eenmalig concert voor Limburg aan het begin van zijn Europese tournee.
Na zijn stormachtige succes in de 60-er en 70-er jaren, met hits als Mali Twist - dat een soort nationaal volkslied werd - is het jaren stil geweest rond "Kar Kar". Na de plotselinge dood van zijn vrouw zocht hij in de muziek weer een uitlaatklep en keerde hij eind jaren 80 weer terug op het podium, met een aantal schitterende CD’s en tournees door Canada, de Verenigde Staten en Europa als gevolg. Zijn muziek is het best te vergelijken met die van zijn landgenoot en goede vriend Ali Farka Touré een mengeling van blues en Malinese rootsmuziek; gebaseerd op de Khassonké ritmes van Noord-West Mali. Zijn basale maar geraffineerde getokkel en gepluk en zijn zonnige-melancholische zang; het dwingt tot stilzwijgen en meedeinen. Motor achter zijn melodielijnen is het aanstekelijke khassonké-ritme van de Kalebas die bespeeld wordt door Baba Dramé. Zijn laatste CD Sa Golo, vorig jaar uitgebracht op het Indigo-Label, is voor insiders de bekroning op zijn werk. Boek en bestseller "Mali Blues" van Lieve Joris geeft een extra dimensie aan deze levende legende uit Mali.

Boubacar Traoré ("Kar Kar"): zang/gitaar
Baba Dramé: Kalebas

* Een afrikaanse grootmeester en levende legende
* Voor 2 concerten in Nederland tijdens zijn Europese tournee
* Het enige concert in Limburg
* Zaterdag 1 november in Theater Landgraaf
* Een innemend concert dat je diep zal raken

En hij kwam op samen met Sidiki Camara (i.p.v. de aangekondigde Baba Dramé) in heel mooie Malinese kledij. Bij de eerste tonen al was het publiek duidelijk onder de indruk. Een meedeinende menigte genoot van de betoverende zang ondersteund door de Kalebas van Sidiki. Slechts een gitaar met duim en wijsvingergetokkel en twee handen (handpalm: basedrum, wijsvinger: snaredrum en twee potloodgrote stokjes: rimshot) en natuurlijk de zang van Boubacar waren nodig om verwende popmuzikanten naar de derde rang te verwijzen.

Mali Blues was aangekondigd en anders dan menigeen kon vermoeden, niet de ons bekende westerse blues, maar het leed, de gedrevenheid, de gevoeligheid het getekende gezicht van een man die al veel heeft meegemaakt, als dat geen blues is?

Kar Kar stond er swingender dan ik verwacht had met een uitstraling die respect afdwingt van het publiek en dat respect kreeg hij. Zoveel zelfs dat vooral na de pauze elk nummer ovationeel werd beantwoordt alsof het het laatste nummer zou zijn wat Kar Kar weer stimuleerde zodat de tweede set tot genoegen van alle partijen aanzienlijk uitliep. Bij de laatste nummers smolt alles samen, het publiek dat al enthousiast mee klapte maakte met gemengde doch exact passende (soms zelfs latin-achtige) ritmes voelbaar deel uit van Kar Kar’s optreden. Zo’n eenvoudige bescheiden man die een hele zaal muisstil kan krijgen, heeft mij betoverd en dat gaat zeker nooit meer over. Hij bracht vrede, vriendschap en gelukzaligheid. Even weer met beide voeten op de grond in ons gejaagde bestaan.

Na dit enerverende optreden en het omkleden kwam hij door de zaal om te vertrekken maar dit werd telkens verhinderd door mensen die een CD gesigneerd wilden hebben of hem wilden bedanken of gewoon een praatje met hem wilden maken. Met een pilsje en een sigaret genoot Kar Kar echter duidelijk van deze belangstelling.

“La musique c’est la vie”schrijft Sidiki en het leven werd uitgebeeld door Kar Kar.
Wereldmuziek van een wereldvent in een werelds concert.
Hemels!

René Vek
Niet mee eens? Laat het mij horen. Ik plaats andere meningen graag op deze pagina erbij.